Pens, volgens Van Daalen één van de vier magen de koe.

Op 30 mei verlieten we ons paradijselijke plekje aan de oceaan; Castro Urdiales. Na een lekkere kop koffie en een broodje bij de plaatselijke wiedhandelaar annex restaurant/bar,  gingen we weer op pad. MARFA had er na een dag rust weer zin in. Onze officiële etappe had als eindpunt Lesaro. We hadden ons alvoorgenomen, dat dat een te grote belasting voor De Voet zou zijn. En Voeten vragen continue om aandacht. Ze zijn soms lastig, maar als wij goed voor Hen zijn, zijn Zij goed voor ons en brengen ons van de ene bijzondere plek naar de andere. Een milde start werd gevolgd door een heftige klim. Maar wat werden we beloond. Eindelijk boven lag de oceaan in al zijn glorie aan onze voeten. Een zeer afwisselend traject.

Bergen, liefelijk glooiende weilanden, kleine dorpjes en dan weer de adembenemende schoonheid van de zee. Hazu was het doel.  Het een dorp waar werkelijk niets te beleven valt. Ons hostel  was een nederig onderkomen naast een  Fitnessruimte. Dit hostel was dat je als eenmaal in je bed lag (stapelbed) je de illusie kreeg, dat je op een schip zat met aan het roer een  dronken stuurman. Als iemand onder je omdraaide, was je gelijk klaarwakker en geneigd je aan de reling vast te klampen.

 Maar dit is nog niets vergeleken met wat de pot schafte. Jeannette was naar de supermercado geweest en had zowaar twee magnetron maaltijden gescoord.

Dialoog: M. het is toch zeker geen hondenvoer? J: doe niet zo gek, het is goed eten. M lezend: aardappel, paprika, ui en nog iets wat ik niet zo gauw kan plaatsen. Ik zet het vast in de magnetron.J: ruikt goed zeg, smaakt het? M: niet zo mijn ding.J: wat is het dan. M: proef zelf en raad. Na tweehapjes na de glibberige smurie zei M : het is pens, weet je koeienmaag.

Maar effin, vandaag is het 1 juni en beginnen we aan een nieuw avontuur.  En weer na een gemoedelijke start een heftige klim. En dan weer de beloning van oceaan. We zijn behoorlijk verdwaald in Lesaro. Heeft +/_ anderhalf uur geduurd om de ferry te vinden die ons brengt  naar het schiereiland, waar ons hostel was. Maar eindelijk zagen ons bootje liggen en we verheugden ons op een lekker zeereisje. Helaas moesten we na +/_ 5 minuten al van ons cruiseschip af. Na een lange tocht kwamen we alsnog voor een enorme verrassing. Een steile gevaarlijke klim en afdaling naar het dorpje Helgeras waar we uiteindelijk doodvermoeid aankwamen. Het hostel lijkt ok en is dicht bij de oceaan , 2 minuten lopen. Waar Jeannette het strand alleen had en op een rots tot aan haar knieën in het water heeft zitten genieten

Een goede groet van jullie trouwe verslaggevers op de Camino de Norte